De mensheid put de planeet uit en roept zo onvoorstelbaar onheil over zich uit. Het klinkt als de laatste samenvatting van het laatste klimaatrapport, maar tot deze conclusie kwam een team van wetenschappers 50 jaar geleden al.
In ‘De grenzen aan de groei” van Dennis Meadows ook wel het ‘Rapport van de Club van Rome ‘ genoemd. Wat deden we er mee, maar vooral wat deden we er niet mee. De boodschap was duidelijk, er zijn grenzen aan de groei, aangegeven en verstoord door het opraken van grondstoffen.
Jaap Tielbeke geeft een heldere historische beschrijving van wat er allemaal gebeurde, en vooral ook wat niet; in de politiek, en met voor en tegenstanders. Vooral die tegenstanders. Jean Paul van Soest schreef daar later ‘De Twijfelbrigade’ over. De volgende rapporten hadden veel minder impact dan het eerste, hoewel de boodschap net zo indringend was. Het ongeloof stak de kop op. En nu in 2022? Jaap Tielbeke vat dat samen als: “De klimaatcrisis is in volle gang. Het geloof in de groene groei begint te wankelen. Maakt het grensdenken een comeback? En kunnen we daar mee het tij nog keren?”
Het boek is een prachtige beschrijving van wat er gebeurde, wie er wat mee deden en wie er tegen ageerden o.a. Björn Lomborg. Reacties van ‘Rio de Janeiro’ en volgende politiek/wetenschappelijke bijeenkomsten, wat werd afgesproken en wie ondertekende dat niet. Ook Kate Raworth en David Attenborough komen aan bod. Te veel om op te noemen, ga het lezen. Bijna een spannend verhaal.
Nog één quote: “Dat er twijfel gezaaid wordt over de geloofwaardigheid van de klimaatwetenschap is niet nieuw. Al sinds het verschijnen van het eerste IPCC-rapport zijn er dwarse ingenieurs en geologen die, al dan niet met financiële steun van de fossiele industrie, de opwarming van de aarde afdoen als een fabeltje”. En dat heb ik na een klimaatlezing van Extinction Rebellion in Haarlem persoonlijk meegemaakt. Ze bestaan nog, een van de laatste der Mohikanen.
